EN TOEN WERD HET WEER MAANDAG

MAANDAG 26 JULI.

Na een weekendje weg vragen we ons af of onze laatste teammeeting en de andere dingen die we de vorige week hebben gedaan, in het weekend weggezakt zullen zijn of geborgd.

Tot onze grote verrassing werd er in alle groepen heel coöperatief gewerkt. In klas 3 was leerkracht Daniël druk bezig om een formulier "Zoek iemand die....." te maken. Een heel werk als je alles moet schrijven. Een kopieerapparaat zou hier ook geen overbodige luxe zijn.

In andere groepen waren ze druk bezig met "stijgen en dalen" , "goed of fout", ping-pong in tweetallen en in groepen en in de hoogste groep bij meester Emmanuel deden ze zelfs "koppen bij elkaar".

In de kleutergroepen is er in elke groep een huishoek gemaakt, overal staan manden met ontwikkelingsverhaal en tot onze grote verbazing zijn alle kinderen bezig dankzij de activerende werkvormen. In de kleutergroepen wordt op een nieuwe manier omgegaan met het lezen van de letters. Tot nu toe was het alleen het alfabet opdreunen, maar nu zijn leerkrachten ook druk bezig om letters te koppelen aan woorden.

Opvallend is wel dat de kinderen op deze school al behoorlijk goed Engels spreken. Aan onze andere contacten merken we wel dat dit nog wel een probleem is voor de meeste Ghanezen. De Engelsen zijn ook alweer sinds 1957 verdwenen dus zo gek is het niet.

Het is ook mooi om te zien dat de leerkrachten snel leren en veel dingen oppikken. We leren ze tegelijkertijd om ervaringen met elkaar te delen.

Om het ook mogelijk te maken terug te kijken, heeft Astrid alle filmpjes op een computer gezet, die (zoals het nu lijkt;dinsdag) weer allemaal verdwenen zijn van de computer. Dat wordt een heel werk om het opnieuw te uploaden of terug te zoeken.

Maandag om een uur of elf zijn Marry, Astrid en Nico met de trotro naar Koforidua gegaan. Er moest voor iedereen gepind worden, er moest een gitaar worden aangeschaft, een nieuwe SD-kaart voor de camera, de foto's moesten geüpload worden en we wilden T-shirts laten bedrukken voor de Parkschool.

Emmanuel bracht ons naar de trotro om ervoor te zorgen dat we bij de beste T-shirt bedrukker terecht zouden komen. Daar aangekomen moesten we eerst even op de grote baas wachten en toen hij er eenmaal was  moest er een uurtje onderhandeld worden over het type shirt, de tekstkleuren en niet te vergeten de prijs. Uiteindelijk waren we zover dat we donderdag a.s. 50 T-shirts kunnen ophalen.

Daarna een heel eind lopen naar het centrum van Koforidua. Eerst naar de bank. We moesten honderden cedi's pinnen en er stond een hele lange rij. Slechts twee van de drie pinautomaten bleken te werken. Toen we eindelijk bij de eerste automaat waren aangekomen, bleek deze alleen briefjes van 5 uit te spugen en maximaal 40. Dat één keer gedaan en snel overgestapt naar de andere automaat. Deze spuugde alleen briefjes van 10 uit en maximaal 20. Tweehonderd cedi's is ongeveer 45 euro. Zo verzamelden we tientallen briefjes, maar konden niet alles pinnen, want dan zouden de Ghanezen uren hebben moeten wachten. Na 800 cedi's eerst maar even lunchen bij Linda Dor. We dachten een kop koffie te nemen en daarna een heerlijk dinertje. Helaas werd dit verkeerd begrepen en kregen de gasten koffie en een ontbijt. Daarna was een dinertje natuurlijk niet meer nodig. Gelukkig hadden we wel koffie gehad, want dat was in Adawso niet meer verkrijgbaar.

Na het ontbijt c.q. lunch ging Nico foto's uploaden en Marry en Astrid gingen op zoek naar een SD-kaart, koffie, zeil voor de huishoeken en een gitaar. Na een half uurtje kwamen ze weer terug met zeil en koffie, maar nog geen SD-kaart en een gitaar.

Toen Nico klaar was met uploaden, ging de zoektocht verder, maar eerst naar de bank. Daar had inmiddels de tweede pinautomaat het ook begeven, dus de rij was nog langer en de ene automaat die nog werkte spuugde ook alleen maar briefjes van 10 uit. Zo hebben we nog 800 cedi's gepind en toen op zoek naar een gitaar en een SD-kaart.

Na een lange wandeling hadden we nog geen muziekzaak gevonden. Uiteindelijk was er een apotheker die ons naar een zaak leidde waar ze zegge en schrijven één gitaar te koop hadden, een Fender. Helaas konden we niet zoveel afdingen dat we deze mee konden nemen. Zelfs weglopen hielp niet.

Daarna weer op zoek en uiteindelijk kwamen we bij een grote zaak waar ze van alles te koop hadden, van koelkasten tot pinda's en ..... één soort gitaar. Dolblij hapten we onmiddellijk toe. Een paar zaakjes verder werd er ook nog een SD-kaart gescoord, zodat we alle filmpjes en foto's mee kunnen nemen naar Nederland en de camera in Adawso kan blijven. Hiermee kan school dan weer filmpjes maken die met de Parkschool gedeeld kunnen worden.

In het centrum werd een taxi gescoord en om een uur of half zes werden de reizigers afgeleverd bij het woonhuis, waar de rest van de groep al ongerust was (zonder Iris of Emmanuel naar Koforidua is vragen om moeilijkheden ;-) ) De jeugd had zich ondertussen goed vermaakt bij het huis; er moet getraind worden voor het nieuwe voetbalseizoen, dus Holly en Maya zien er weer afgetraind uit.

Tarah was ook laat terug van school, want zij heeft samen met de leerkrachten van de bovenbouw het irrigatiesysteem voor de moestuin aangelegd. Het is nog niet klaar, maar de leerkrachten kunnen er wel verder mee.

Ondertussen hebben Floris en Irma Silvester bijgepraat over de software voor de kinderen en verteld wat de bedoeling is van de nieuwe tablets die we voor alle leerkrachten hebben meegenomen. Om de leerkrachten te binden aan de school blijven ze eigendom van de school, maar mogen de leerkrachten ze in de klas gebruiken voor privédoeleinden en voor programma's met de kinderen.

's Avonds weer eten op school en daarna naar Felicity voor een biertje. Niet te laat maken want je moet profiteren van de rust die om een uur of 9 ontstaat. Als je later naar bed gaat, heb je een korte nacht, want om 5 uur 's ochtends begint de herrie weer en kun je nauwelijks nog slapen. Vooral het getetter uit luidsprekers van de verschillende kerkgenootschappen klinken luid en schel. Ook het luidruchtige praten van de buren en het toeteren van auto's en het knallen van uitlaten is oorverdovend. De meeste groepsleden zijn bang dat de thuisblijvers heel erg zullen lachen als ze lezen dat iedereen bijna om 9 uur in bed ligt.

Tot onze verrassing werd maandag meegedeeld dat ons verblijf in Adawso nog maar kort zal zijn. Woensdag is de graduation, dus vanaf vrijdag zijn er geen kinderen meer. Iris heeft geprobeerd te regelen of we eerder naar Krokrobite kunnen en dat is gelukt, dus we gaan vrijdag al naar de kust.

Ook zijn we voor woensdag uitgenodigd bij de chief van het dorp, 's ochtends om 8 urr. Boodschap is: niet aankijken, praten via een tussenpersoon, niet de benen over elkaar en vooral vertellen hoe goed de school van Emmanuel is en hoe graag we deze helpen. Daarnaast mogen we zeker niet vergeten jenever en een gevulde envelop mee te nemen.

Donderdag willen we naar de kralenmarkt in Koforidua en 's middags naar een plaatsje waar veel houtsnijwerk wordt gemaakt. Woensdag wordt dus de laatste dag op school en nemen we ook afscheid van de leerkrachten en de kinderen.

In de nacht hebben we ontdekt dat het echt regenseizoen is. Uren achter elkaar regen en dat is doorgegaan tot ver in de dinsdag, waarover morgen meer. Nu gaan we beginnen met een teamvergadering, want de leerkrachten van de school hebben nog allerlei vragen en dat is heel bijzonder, want normaal zijn ze alleen van het luisteren en niet van het vragen. Dit laatste was Naomi ook opgevallen die afgelopen zaterdag aan de leerkrachtenopleiding is begonnen. Ze zei dat het vooral uren luisteren was geweest, terwijl ze net een week had meegemaakt waarin alles anders ging. Hopelijk gaan de teachertrainingen ook nog eens veranderen. En dat gaat gebeuren!