HET EERSTE WEEKEND WEG

Vandaag, maandag 25 juli, zijn we weer op de school en hebben we weer internet. Het is weer even wennen aan het broeierige weer hier in Adowso na de koele zilte zeewind aan de kust.

vrijdag 22 juli

Heel vroeg uit de veren, zeker voor een aantal van ons die op donderdagavond met een biertje na het eten zijn blijven bieren. De dag is heel gezellig geeindigd na de cooperatieve vergadering met het doen van spelletjes als uitbeelden van reizen met de troto en het naar de wc moeten bij de buurman terwijl deze op slot zit. Afgesloten met een heerlijke maaltijd van Naomi. Maar goed. Nu op pad naar Elmina. Een rit van ongeveer twee uur (?). Iris regelt op het plein van Adowso een troto en de onderhandelingen over de prijs verlopen stroef. Totdat de chauffeur ziet waar hij ons op moet pikken. Logeren jullie in het huis van Mr. Labry? Ze waren het daarna snel eens over de prijs! De chauffeur rijdt heel voorzichtig en begint met een shortcut door de bergen, een prachtige rit. In een buitenwijk van Accra zijn ze met de weg bezig en komen we in de file terecht. We worden vermaakt door de vele verkopers die door de file heen lopen met hun winkeltje op hun hoofd. Onderweg stoppen we bij een hypermodern Shell tankstation met wegrestaurant en heerlijke wc's! Na vijf uur rijden zien we dan toch echt de zee: de Golf van Guinee. Er zijn vissers bezig om de netten op het land te trekken. Ook zien we hoe de boten uit een boomstam met de hand gesneden worden. Daarmee de oceaan op... We komen na wat zoeken bij het resort Mable's table terecht. Prachtige kamers met enorm brede bedden en een heerlijk terras aan het strand. We nemen de rest van de dag om lekker te acclimatiseren. We kunnen niet echt zonnen en zwemmen: rotsen voor de kust en een heel vies strand, maar de young ones trekken toch echt hun bikini aan! We komen helemaal bij en genieten van de luxe.

ZATERDAG 23 JULI: HET SLAVENFORT

De jongen van de receptie kent iemand met een trotro die ons naar het slavenfort in Elmina center zal brengen. Nou, dat is net die mop van de twee jongens die naar Frankrijk gingen, want ...hij kwam niet. Dan maar drie taxi's. Na wat kiezen, de meiden wilden natuurlijk bij de knapste chauffeur, brachten ze ons  weg. Als we uitstappen, voelen we direct dat de sfeer heel anders is dan in ' ons' Adowso. De mensen zijn opdringeriger en het is een drukte van jewelste. De lucht is ook heel anders, brrrr. De hele haven ligt vol vissersbootjes; houten bootjes van een meter of zeven, acht, die uit de haven varen of vanaf het strand de zee in worden getrokken. Constant rijden er ook karren met vis door het dorp.

Bij het fort aangekomen worden we direct aangesproken door jongens die heel belangstellend een praatje aanknopen. Where are you from, what's your name, Holland and Ghana are friends etc. Gelukkig hadden de reisgidsen ons hiervoor gewaarschuwd. Als je erop ingaat en je koopt uiteindelijk niets van ze, maken ze je uit voor racist e.d. en willen dan natuurlijk geld zien (ons slavengeweten afkopen). We besluiten dan ook niet op de avances in te gaan.

In het fort gaan we eerst naar het museum dat in de Portugese kerk is gevestigd. Hier is de hele geschiedenis van het fort in foto's en tekeningen te zien. Aanvankelijk was het een Portugees fort, maar na 150 jaar is het veroverd door de Nederlanders, die vanuit hier hun slaven vervoerden naar het Caribisch gebied en naar Suriname. De slaven werden hier zo'n drie tot vier maanden gevangen gehouden en sterk vermagerd gingen ze dan naar de " room of no return"  en werden van daaruit naar kleine bootjes geleid die hen naar een groot schip bracht dat buitengaats lag.

Indrukwekkend was ook het verhaal dat de gouverneur af en toe een slavin uitpikte waarmee hij het bed wilde delen. Wilde de desbetreffende slavin niet dan moest ze vier dagen in de volle zon, zonder eten en drinken, geketend op het binnenplein staan.

Mocht de vrouw die het bed gedeeld had met de gouverneur zwanger worden dan gingen ze naar een apart verblijf waar ze verbleven tot het kind geboren was. Na de bevalling werd de vrouw alsnog getransporteerd en het kind (een halfbloed dus) bleef in Elmina en kon later als tolk tussen de Nederlanders en de Ghanezen fungeren.

Aan het eind van de rondleiding werd ook nog getoond waar gestrafte soldaten werden opgesloten en het hok waar de slaven die hadden geprobeerd te ontsnappen, werden opgesloten. Deze laatste groep was meestal na vier dagen dood. De opgesloten soldaten werden ongeveer vier uren opgesloten. Ook waren er steile hellingen waar soldaten bij op moesten klimmen. Onze " soldaat"  Dick klom even als een volleerde commando naar boven.

Beneden gekomen lopen we diep onder de indruk nog langs het enorme kompas dat de Nederlanders daar hebben neergelegd en negeren wederom de opdringerige Ghanezen. Een deel van ons gaat lekker chillen op het terras van het resort en een deel nog wat winkelen. Mahalath blijkt zich als een volleerde afdinger te ontpoppen: ze winkelt als een echte Ghanese. Na de lunch wordt het weer frisser. Het is echt een gekke gewaarwording: vlak bij de evenaar zijn en toch kippenvel krijgen van  het vocht en de zeewind. We hebben wel heeeeerlijk geslapen daar! Dick en Tarah hebben zich nog vermaakt in een bijna lege disco in een zeer duur resort.

ZONDAG 24 JULI

Het is time to go home. Iris heeft haar handen vol aan het onderhandelen met trotochauffeurs. Uiteindelijk weet ze tot een (veel te dure, volgens haarzelf, niet volgens ons: goed gedaan!) prijs te komen met de vriend van de jongen van de receptie. Even later belt hij weer af.... Het hele personeel van Mable's table is woedend. De eerstgenoemde jongen gaat met Iris naar Elmina en regelt een enorme bus voor ons. De chauffeur is dolblij met zijn goede deal en laat dit onderweg aan iedereen weten. Luid toeterend zijn we in heel wat minder uren dan op de heenreis terug! Voor Accra stapt Dick uit en nemen we roerend afscheid. Hij neemt de troto naar Accra center. Hij vliegt maandag terug naar Nederland. Het zal echt wennen zijn zonder hem!

Thuis moeten we weer even wennen. De dames van Emmanuel hebben ons huis schoongemaakt en we besluiten aan het eind van de middag wat bier en frisdrank te halen voor bij een spelletje, een boek of een goed gesprek. Floris, Nico en Astrid gaan op pad. Felicity is gesloten dus gaan we naar ' het mooie winkeltje van die jongen om de hoek". We hebben net afgerekend of het begint toch te stortregenen! Zo'n bui hebben we, ondanks dat het nu regentijd is, nog niet meegemaakt. Onder het afdakje blijven we wachten. De vrouw aan de overkant dekt haar waar af met plastic en gaat liggen slapen. De buurman ernaast, die de autovelgen die hij verkoopt aan een waslijn heeft hangen, laat zijn schaapje natregenen.  De bui was wellicht iets langer dan anders, toch kort maar hevig. 's Avonds eten op de school. Daar ontmoeten we de kinderen van Emmanuel en Naomi: 3 jongens en een meisje. Ze zijn verlegen. maar wat een beauty' s! Ze zien er heel Westers uit. Onderweg naar school halen we weer cold drinks bij Felicity en voelt Nico een fotomoment aankomen. Als we met een paar nog zitten na te genieten op de stoelen op school valt om een uur of acht de elektriciteit uit. Er stijgt een heel luid gejoel op uit het dorp. Gelukkig hebben we zaklampen, want die storing blijft uiteindelijk tot een uur of een 's nachts! Dat werd in het donker bed opmaken en heel vroeg naar bed!