(BIJNA) THUIS

4 augustus 2016 - Adawso, Ghana

Donderdag zijn bijna alle groepsleden thuis gekomen, op Floris en Irma na. Hopelijk zijn inmiddels de laatste leden van de groep ook op Schiphol aangekomen, maar aangezien alles tijdens de terugreis tegenzat, is dat nog maar de vraag. Hierover later meer.

Ons vorige verhaal eindigde na een bezoek aan de kralenmarkt in Koforidua. Na een laatste maaltijd bij Linda Dor ging het grootste deel van de groep naar de watervallen van Boti Falls. Een taxichauffeur had Irma en Floris getipt en gelijk maar een telefoonnummer gegeven, zodat hij ze 's middags zou kunnen begeleiden naar de watervallen. Deze taxichauffeur bleek tegelijkertijd een goede gids te zijn en zo genoot een groot deel van de groep van deze bijzondere watervallen. Ondertussen gingen Iris, Astrid en Nico naar het houtsnijwerkdorp Aburi. Hier bleek het erg rustig, dus het was moeilijk om niet met tassen vol houtsnijwerk naar Adawso terug te gaan. Iris lukte dit nog het best; zij scoorde een rieten tas(!).

's Avonds gingen we voor de laatste keer naar de school voor ons diner dat door Naomi en haar keukenstaf was bereid. Voor de goede zorgen en de heerlijke maaltijden hebben we de keukenstaf nog eens extra beloond, hetgeen ze zeker verdienden. Dankzij hun inbreng en die van de restaurants staan nu Fufu, Banku en Red Red bij ons op de menukaart.

Daarna voor de laatste keer naar Felicity voor een afzakkertje en degene die dat niet meer trok ging koffers pakken en voor het laatst genieten van de cementgeur in het huis, het douchen in de onbetegelde badkamer en het toilet zonder stromend water en een gordijn.

De volgende ochtend kwam Emmanuel alweer vroeg naar Adawso (hij woont in Koforidua) met een chauffeur in een mooie trotro. Deze trotro bracht ons naar Kokrobite. Na een roerend afscheid van Emmanuel reden we voor de laatste keer door Adawso. Een laatste groet van de Obroni's. Dat was toch even slikken. Wat een leuke mensen in Adawso en Koforidua! Dit is zeker niet de laatste keer geweest dat de meesten in dit dorp en op deze school zijn geweest.

Helaas sprak de chauffeur geen Engels waardoor de weg wijzen heel lastig werd. Op een gegeven ogenblik moest er links afgeslagen worden om bij Big Milly's te komen, ons verblijf voor de komende dagen, maar de chauffeur begreep het eerst niet en toen hij het begreep durfde hij niet meer af te slaan. Dat werd dus omrijden. Het laatste stuk van de weg was erbarmelijk, wat een gaten en bulten. Dit kost menig taxichauffeur en trotrochauffeur de onderkant van zijn auto of zijn uitlaat. Onbegrijpelijk dat er zo slecht met de wegen wordt omgegaan. Het dorp dat voorafgaat aan ons onderkomen "Big Milly's" is zeer armoedig en profiteert op deze manier ook nauwelijks van het toerisme dat wel op gang komt doordat dit onderkomen een geliefde plek is voor backpackers, weekend vierende Volunteers en gasten zoals wij of ouders die met hun geadopteerde kinderen naar Ghana komen om de roots te zoeken.

Voor de groep was het wel slikken bij Big Milly's. Opeens geen druk programma meer, vakantie vieren. Wat is dat moeilijk als je steeds in de doe-stand hebt gestaan. Toch was het voor de meesten wel goed om een tijdje gedwongen niets te doen. Helaas werd direct al gewaarschuwd voor diefstal e.d. op het strand. Je mocht niets meenemen naar het strand. Toen de meiden naar het strand gingen, waren zelfs hun slippers niet veilig tijdens het zwemmen. Ook was het zwemmen geen onverdeeld genoegen. De zee drijft vol plastic. Voor Bojan Slats zou hier een mooie taak zijn weggelegd. Ook op het strand is het heel smerig. Helaas is er geen geld om dit op te ruimen.

Vrijdagavond werden we getrakteerd op een avond met traditionele muziek, een mooi en gezellig samenzijn op een park met mooie huisjes en een goed onderhouden tuin. Iedereen heeft de eerste dag genoten van de privédouche en toilet in de open lucht.

De tweede dag was het genoegen een stuk minder. Toen was er 's avonds een reggae avond. Deze ging 's nachts tot een uur of drie door. Veel lawaai en dus weinig rust. De eerste avond was al gebleken dat een bepaalde categorie jongens alleen op deze avonden afkwam om mooie blonde meiden te versieren; soms zelfs zeer opdringerig. De tweede avond heeft Floris zich als een ware Actionman opgesteld en deed zich voor als de broer van alle meiden. Dit hielp enorm. Zodra hij zich voorstelde zochten de jongens een ander plekje. Hierdoor werd het nog wel een leuke avond, hoewel deze wel wat te lang duurde, omdat de muziek na het optreden van de band gewoon doorging en om zes uur begon de ochtendploeg weer.

De dagen daarna was het een stuk rustiger en zijn er nog leuke dingen ondernomen, maar vooral is er gerust. Tarah kocht nog een mooi kunstwerk bij een kunstenaar, een groot deel van de groep heeft een boottocht gemaakt door de mangrove, waar het heel rustig (!) was en waar mooie vogels gespot zijn. Marry heeft veel foto's geschoten en kan in Nederland op zoek naar de namen van de vogels, want de natuurgids kende geen enkele vogel.

Als laatste van de groep werd Nico getroffen door buikloop, maar voor hem gelukkig op een plek met eigen toilet en stromend water. Hierdoor gaat Jenneke met de trofee voor de gezondste Ghanareiziger naar huis.

Ook zou de groep nog bijna zijn opwachting hebben gemaakt in een film voor de Ghanese televisie, maar toen bleek dat we de "slechte" blanke buitenlanders moesten spelen, hebben we daar vanaf gezien. De regisseur maakte alleen maar films ter verbroedering van de volkeren, maar toch waren we bang voor de teksten die onder onze zinnen gemonteerd zouden worden. De originele teksten spraken over "Luie, vadsige negers". We hebben de regisseur uitgelegd dat we hier juist waren om samen te werken en voor vriendschap gingen en gelukkig kon hij dat begrijpen, maar was wel teleurgesteld. Later zagen we dat een blanke Zuid-Afrikaan een deel van deze schets overnam. We willen niet generaliseren, maar ....

Holly en Tarah zijn nog aan het body-boarden geweest in de branding, hetgeen ook een speciale ervaring was.

Maandag vertrokken Floris en Irma naar Kosabeach, want zij blijven nog een week langer in Ghana. Zo werd de groep weer stukje kleiner na het eerdere vertrek van Dick. Uiteraard weer een roerend afscheid, want de groep heeft het uitstekend gehouden de afgelopen weken. Twaalf mensen die allemaal hun kwaliteiten hebben kunnen tonen en op een uitstekende manier hebben samengewerkt en samen geleefd en dat soms onder barre omstandigheden, met af en toe ook veel ziekte. Geen onvertogen woord en alleen maar blije en trotse gezichten. Er is een prachtige klus geklaard. Bijna alle doelen zijn behaald. Dinsdag is Iris bedankt voor haar gidsende en sturende werk. Wat is het heerlijk om iemand in de groep te hebben die de gewoontes en gebruiken van de Ghanezen kent.

We hebben uitstekend samen gewerkt met de leerkrachten van de school, de moestuin heeft een irrigatiesysteem (Emmanuel vertelde bij het afscheid woensdag dat de zaden al begonnen te groeien), de waterput is geboord, er zijn nieuwe sporten geïntroduceerd, de klassen zijn opnieuw ingericht en het internet is aangelegd. Kortom de basis voor een permanente verbinding is gelegd, zeker nu de leerkrachten ook nog nieuwe tablets hebben gekregen.

De laatste dag heeft het resterende deel van de groep weer in hotel New Haven doorgebracht in Accra.  Dinsdagavond zijn we met een trotro naar restaurant Next Door gereden, een prachtige plek aan zee en waarschijnlijk ooit een heel luxueus oord, maar nu vervallen en vreselijk stil. Jammer, met een beetje onderhoud zou dit het mooiste uitgaanscentrum van Accra kunnen worden. Toen we aankwamen was er een groep percussionisten en dansers druk aan het oefenen met een soort capoeira. Toen een paar groepsleden gingen kijken werden ze uitgenodigd om mee te doen. Zo werd het nog even een zware maar hele leuke work-out voor Tarah, Marry, Jenneke, Holly en Maya.

Ook hebben we tijdens het diner Mohammed Monney ontmoet,, één van onze contactadressen in Ghana. Hij is generaal in het leger en woonde vlakbij op het Militaire Trainingscentrum . Hij heeft ervoor gezorgd dat we in het pikkedonker weer een trotro terug konden vinden naar New Haven..

Woensdagochtend werd de markt bezocht. Wij maar denken dat de markt in Rotterdam en Delft druk is!!! Dat is nog niets vergeleken bij Accra. Het lijkt wel of iedereen verkoper is en dat er geen kopers zijn, maar dat zal wel schijn zijn. Dat blijkt, want Maya heeft voor een spotprijs nog een trainingsbroek en shirt van de Black Stars (Nationale voetbalteam) op de kop getikt.Opvallend is ook dat de meeste etalagepoppen blank zijn, terwijl ze hier in Nederland juist steeds vaker zwart worden. Wat is Accra een waanzinnig drukke stad. Er wonen bijna twee miljoen inwoners en dat bijna allemaal in laagbouw. Als je aan komt vliegen, zie je al hoeveel oppervlakte deze stad in beslag neemt.

's Middags nog even een bezoek gebracht aan het Art Center. Hier werden heel veel dezelfde spullen verkocht, maar wie zich niet door elke verkoper naar binnen liet lokken, kon toch nog mooie aparte dingen op de kop tikken.

's Avonds naar een luxe hotel voor het afscheidsmaal. Dat het een luxe hotel was, bleek uit de kamerprijzen (vier keer zo hoog) en uit de prijzen van het eten  (anderhalf keer zo hoog). Neemt niet weg dat je ook daar nog gewoon voor € 7.50 een maaltijd kunt verorberen.

Om een uur of zeven probeerden Iris en Nico drie taxi's aan te houden die ons voor 15 cedi per taxi (€ 3.50) naar het vliegveld wilden brengen. Dit lukte vrij snel. Na het inchecken, waarbij Marry, Maya, Jenneke en Holly geen stoelnummer kregen toegewezen omdat het computersysteem lazy was, gingen we weer naar buiten en wie stond daar? Emmanuel.

Hij haalde nieuwe gasten van het vliegveld. Hij is met ons naar een barretje geweest en daar zijn de laatste nieuwtjes uitgewisseld.

Na het derde afscheid van Emmanuel gingen we naar de gate en toen bleek dat de groepsleden zonder stoelnummer opeens eerste klas mochten zitten (met champagne). De bofkonten (dachten ze toen nog).

Eenmaal in het vliegtuig bleek er een technisch defect waardoor we drie uur moesten wachten voordat we konden opstijgen, maar om een uur of half twee verlieten we dan toch Ghana.

Wat een prachtig land (en dan hebben we er nog maar een klein stukje van gezien), wat een aardige mensen, wat fantastisch dat iedereen, ongeacht geloof of aanzien, zo vreedzaam naast elkaar leeft.

Wat jammer dat het land zo slordig omspringt met het milieu. Helaas doen wij als Nederland daar zelf aan mee. Auto's die in Nederland, België en Duitsland niet meer door de APK komen, rijden hier rond als taxi's en trotro's. Vrachtwagens van Eijerkamp meubels uit Zutphen rijden hier nog als nieuw rond, maar produceren inmiddels zoveel zware uitlaatgassen, dat je wenste dat je weer rookte. Helaas is het hele landschap en dus ook de zee bedolven onder plastic zakjes, flessen en ander afval. Misschien moet onze volgende reis in het teken van het milieu staan.

Hoewel Ghana een  politiek gezien stabiel land is, is er wel een groot verschil tussen arm en rijk. Naast de lemen, golfplaten hutjes, zie je prachtige woningen. Naast oude aftandse auto's zie je de nieuwste grote Toyota's, Honda's en Mercedessen. Heel bijzonder.

Toch overheerst na drie weken het beeld van een prachtig land, waar we veel te weinig van gezien hebben, met een geweldige bevolking. Het aantal muggen viel enorm mee en de temperatuur viel enorm mee (regenseizoen), dus alleszins een toeristische aanrader.

Dit zou een mooie epiloog zijn geweest, ware het niet dat de vliegreis terug nog een vervelend staartje kreeg. Door de vertraging in Accra waren alle aansluitende vluchten in Londen zo'n beetje vertrokken. Voor Iris, Tarah, Astrid en Nico viel de schade mee; zij konden om 11.50 uur met British Airways naar Amsterdam, maar Marry, Maya, Mahalath, Jenneke en Holly hadden als groep geboekt en voor vijf personen was er geen ruimte meer op deze vlucht. Dat werd wat langer wachten; om 15.00 uur met KLM naar Amsterdam. Aangekomen bij de gate kregen ze te horen dat er overboekt was, dus geen plaats. Bovendien mag je bij KLM minder bagage meenemen dan bij British Airways, dus dit was ook nog een probleem.

Uiteindelijk konden ze pas 's avonds om 19.00 uur (Greenwich Time) naar Nederland en toen was het pas echt afgelopen.

Langs deze weg willen we tenslotte iedereen bedanken voor de positieve reacties op deze blog en voor de vele reacties. Heerlijk dat er zo is meegeleefd.

Foto’s

5 Reacties

  1. Ingeboeg:
    5 augustus 2016
    Heb genoten van jullie verhalen en hoop dat jullie vandaag een ga in de dag kunnen slapen!!
  2. Tirza Drisi:
    5 augustus 2016
    Wat een mooie verhalen van bijzondere ervaringen! Welkom terug!
  3. Caro:
    7 augustus 2016
    Wat een geweldige reis en prestaties! Ook onvergetelijk voor de mensen daar. Ik wordt ook nieuwsgierig naar Ghana.
    Wel jammer dat jullie de kans om filmsterren te worden hebben moeten laten lopen. ...
  4. Sini Dekker:
    8 augustus 2016
    Hulde voor jullie allemaal dat jullie met zoveel enthousiasme en doorzettingsvermogen iets neergezet hebben op de school in Ghnana. Jullie kunnen trots op jezelf zijn. Wat een teamgeest! Jan en ik hebben in Ghana gewerkt, ook in het onderwijs. We hebben genoten van jullie enthousiaste en soms relativerende verhalen, met humor gebracht!
  5. Sini Dekker:
    8 augustus 2016
    Jullie hebben wel wat tegenslag te verduren gehad, zelfs nog op de terugreis. Ik gun jullie nog een paar rustige weken thuis of eerst nog een week in Ko-sa Beach.