WAT EEN REIS

DE REIS

Woensdag 13 juli was het dan zover. Rond 8.00 uur vlogen Irma en Floris vanaf Rotterdam Airport om met Turkish Airlines via Istanboel naar Accra te vliegen, terwijl de rest van de groep rond die tijd verzamelde op Schiphol.  Het uitzwaaicomite werd snel gedag gezegd en dat was maar goed ook, want Jenneke en Holly werden opgehouden door de marechaussee. Jenneke moest bewijzen dat de minderjarige Holly niet ontvoerd werd. Ja, van kindercoach naar ki(n)dnapper is maar een kleine stap. Na een telefoontje naar het thuisfront mochten ze toch door naar Londen. Daar bleek dat de bewaking in Nederland toch niet optimaal was, want de Engelse beveiliging vond bij Marry nog een schaar in de handbagage. Hoewel Marry in alle toonaarden ontkende hielp dat weinig: Security never lies! Doordat het vliegtuig van Amsterdam naar Londen al veel vertraging had, werd het nog rennen om de vlucht naar Accra te halen.

In Accra aangekomen bleken Astrid en Nico hun gele inentingsboekje thuis te hebben gelaten.Wil je een visum kunnen krijgen moet je de spuit voor gele koorts hebben gehaald, maar dat was geen overtuigend bewijs voor de douanebeambte. Na afzondering in een klein kamertje en het betalen van een leuke som aan euro's wilde de beambte wel een goed woordje voor hen doen bij de collega's. Zo was de groep weer compleet, al moest er wel heel lang op Mahalath gewacht worden. De dienstdoende douanebeambte zag blijkbaar nog een wandelende pinautomaat,want het visum was niet toereikend genoeg voor de drie weken die de groep in Ghana was.Bij niemand een probleem, maar wel bij Mahalath. Het visum was van 9 mei en drie maanden geldig.Geen probleem toch als je 3 augustus vertrekt........

Nadat de bagage opgepikt was, konden we ons verenigen met Floris en Irma, die al een tijdje bij de vermiste bagage stonden. De belangrijkste bagage was aangekomen, maar een tas vol volleyballen stond nog in Istanboel. Tijdens onze eerste dagen in Adawso moet er nog iemand terug naar Accra (twee uren rijden) om een tas met volleyballen op te halen.

Op het vliegveld werden we opgewacht door (surprise) Emmanuel (directeur van de Compassionate Kids Primary School) en zijn "broer". Met een grote taxibus werden we naar Hotel New Haven gebracht,waar we verenigd werden met Dick die al twee dagen in Accra was en de stad verkend had met Monney, een van onze contactadressen in Ghana.

Het hotel was eenvoudig. Douchen kon natuurlijk niet maar een bak water over je lijf gooien was geen probleem.Zo zullen we de komende weken moeten douchen.

Na een lange reis gingen we 's avonds om 23.30 uur nog even pizza eten bij Eddy's Pizza. Prachtig uitgedost personeel, lekkere pizza's, maar verder wel een zeer eenvoudig zaakje.

NAAR ADAWSO

De volgende ochtend zouden we om 9.30 uur Europese tijd vertrekken naar Adawso, maar de chauffeur bleek toch Ghanese tijd aan te houden zodat we pas om 10.45 uur vertrokken. Hadden we tenminste alle tijd voor onze toast met boter.

In Adawso aangekomen werden we verwelkomd door Emmanuel die een huis speciaal voor ons had laten bouwen c.q.inrichten. In vier maanden tijd was er ontzettend veel werk verricht, maar dit kon niet verhinderen dat de badkamer nog niet klaar was, maar we konden er wel water over ons heen gooien (Ghanees douchen). De bedden waren nog niet allemaal in elkaar gezet en er lag nog geen vloerbedekking, de muren waren net gestucadoord,maar toch een prima plaats om te verblijven. Naar het toilet bij de buren of buiten. Eten doen we op de school waar Naomi, de vrouw van Emmanuel, de keukenstaf aanvoert.

Na onze installatie vertrokken we naar de school. Een kleine wandeling de berg op. Langs de doorgaande weg naar Koforidua, over het marktplein van het dorp over een stenen  hobbel de bobbelweg naar boven. Bij de school worden we warm verwelkomd. Er hangen slingers, door de kinderen gemaakt, de stagiaire draait muziek en de jongste leerlingen zingen een mooi lied,waarna we een prachtig zelfgemaakte .tja. bloemenfontein(?) krijgen. Menig lid van het gezelschap houdt het niet droog! In de tent krijgen we koud water. We doen een rondje klaslokalen. Het is mooi om te zien hoe trots de leraren op hun klasje zijn! We eten de lunch mee, aan een grote tafel in de tent: rijst met groentes en kruiden en een chickenwing met ananas toe.  Na het eten is het eigenlijk tijd voor de kinderen om naar huis te gaan,maar..... eerst even dansen op de muziek. Marry staat al snel op om mee te dansen en even later heeft ze een groep om haar heen,net als Mahalath, Jenneke, Hollie, Maya en Tarah. Ieder heeft haar eigen fanclub. Zo leert Tarah de meisjes bewegingen. Nico kan het ook niet laten en met z'n allen hebben ze dikke pret! Het eindigt in een polonaise ( het moet niet gekker). We willen graag met de leraren kennismaken,maar we krjgen de kinderen niet weg: zeker niet als ze ook nog limonade krijgen. Na wat vegen zijn de laatste leerlingen vertrokken en starten we met een stoelendans. Wat een pret als twee Ghanese juffen winnen van Maya in de halve finale ( the whites against the Ganeesh). Vervolgens leren we elkaars namen kennen met een spel met de bal. Als we nog een koude cola, Fanta of Sprite drinken houdt Iris (onverwacht) een mooie speech.Ze verwoordt wat wij allemaal voelen: kinderen zijn overal hetzelfde, je hebt ondeugende kinderen en lieve kinderen, langzame leerders en snelle enz We kunnen van elkaar leren hoe we met die verschillen omgaan. We raken nog met elkaar in gesprek en een van de leraren laat ons nog het sportveld zien. Zeker vijf minuten lopen door de maisvelden en langs de bananenbomen. Een prachtig knollenveld (met koeienpoep), waar heel serieus getraind wordt door een voetbalploeg. Hollie en Maya staat te trillen in hun tuig om mee te doen, maar...we besluiten terug naar school te gaan. We nemen afscheid en gaan terug naar het huis. De kamers worden verdeeld en Dick ligt in de keuken!. Er wordt douchewater geregeld en even later lopen we weer terug naar school voor ons diner. Natuurlijk niet zonder in de plaatselijke bar wat biertjes te scoren! Hannah (de kokkin) heeft het maar druk door onze komst. We eten heerlijke mie met vis (vraag me niet welke vis: in rondjes gebonden) en watermeloen toe. Al dat fruit is hier zo lekker. Tot wij om een uur of half 9 (het lijkt later: donker en zoveel indrukken) weggaan, kunnen de leraren eindelijk naar huis en dat terwijl ze al om 7 uur 's morgens gestart zijn! Een deel gaat gelijk op een oor. Een ander deel drinkt nog wat in een oorverdovend lege dancing. We kijken terug op een bijzondere ontmoeting:met Ghana, met de Ghanese leerlingen in hun groene schooluniformen en met de Ghanese bevlogen leraren van de Compassionate Kids Primary School.