DAG DRIE EN VIER

De Groeten

Gisteren in een internetcafé in Koforidua was het heel veel geduld hebben om een reisverhaal te typen omdat op het toetsenbord diverse letters bleven hangen en met name de spatiebalk waardoor alle woorden later nog gescheiden moesten worden. Daardoor hebben we op het eind nog vergeten alle familie en bekenden van de groepsleden de groeten te doen. Iedereen is nog steeds in blakende gezondheid, maar het merendeel is wel heel snel moe, waardoor de Ghanese nachten vroeg beginnen voor de meeste groepsleden. Om negen uur op bed is geen uitzondering. Dit komt natuurlijk door de vele indrukken, de warmte en een ander levensritme. Vroeg op bed is trouwens sowieso geen slecht idee, want het leven komt heel vroeg op gang en doordat het huis geen ramen, maar horren en luikjes heeft is het vanaf een uur of half zes erg lawaaiïg. Niet alleen het verkeer, maar ook de mensen maken heel veel lawaai (vrolijk schreeuwen).

Vrijdag 15 juli; hoezo emancipatie?

Op vrijdag zijn we met de hele groep naar Koforidua geweest, een behoorlijk grote stad waar het heel kleurrijk was, levendig. Tevens was er een grote markt. Emmanuel was ook mee om ervoor te zorgen dat we bij de belangrijkste en duurste dingen niet teveel opgelicht werden. Vanaf half tien stond Kwami, de internetman, tot de beschikking van Irma en Floris. Zij zouden alle materialen gaan kopen om het draadloze internet op de school in Adawso tot strand te brengen. Tot grote frustratie van Irma, onze ICT'er van de Parkschool richtte Kwami zich alleen maar tot Floris; vrouwen en ICT dat kon geen goede match zijn..... Ook bij het terugrijden naar Adawso, toen Irma en Floris alleen met Kwami meereden, hield hij het voorportier open om Floris in te laten stappen. Gelukkig hielp het dat Irma haar wagenziekte kon aanwenden om toch voorin te zitten, maar van harte ging het niet. De positie van de vrouw is daarmee duidelijk. Dit bleek ook zaterdag nog eens weer toen een elektricien allerlei werkzaamheden moest verrichten in het computerlokaaltje. Hij wilde alleen aan het werk als Irma de ICT-ruimte zou verlaten. Gelukkig was er genoeg ander werk te doen, maar toch... de positie van de vrouw is duidelijk.

Inkopen.

Een groot deel van de groep ging na aankomst in Koforidua proberen een plaatselijke simkaart te veroveren zodat er goedkoop naar Nederland gebeld kon gaan worden. Dit is bij de meesten gelukt. Kunnen ze lekker zelf de groeten doen.

Astrid en Nico hebben zich op de reisblog gestort en anderen zijn weer gaan winkelen. Om comfortabel te kunnen wonen zijn er nog plastic stoelen, een tafel en een aantal ventilatoren aangeschaft.  Drie weken comfortabel zitten voor 4 euro is een schijntje.

Na een heerlijke lunch in Linda Dor Restaurant gingen we in de trotro terug naar Adawso. De stoelen achter in het busje, de klep met een touw vast en scheuren maar.

Terug in Adawso.

Teruggekomen in Adawso gingen we eerst naar de school om te kijken of het internet al was aangelegd en zowaar, het werkte al. Wat een luxe voor de Compassionate Kids Int. School, wifi is een feit en daarmee ook de mogelijkheid om een verbinding tot stand te brengen met de Parkschool in Delft die dit met mankracht en geld mede mogelijk heeft gemaakt.

Teruggekomen bij het huis waren Holly en Maya al druk aan het voetballen met de buurtkinderen. Holly en Maya natuurlijk in hun nieuwe tenue van het Ghanese voetbalelftal.

ś Avonds tijdens het diner van Naomi en de keukenstaf kon er terug gekeken worden op een dag vol avontuur waarop we honderden keren werden aangesproken met Obroni (Witte), heel vriendelijk bedoeld. en waar we weer heel erg moe van waren geworden.

Helaas kon Emmanuel zijn leerkrachten, die de sleutels hadden, niet bereiken, doordat er een begrafenis was. Hierdoor hadden we aanvankelijk tijdens het eten geen verlichting. Later kwamen de jongens alsnog en hoorden we ook dat een begrafenis hier gemiddeld twee dagen duurt, waarover vrijdag meer.

DAG VIER

Zaterdag stond ingepland om alle materialen die vooruit waren gestuurd en nu nog meegenomen waren, te rangschikken naar leeftijd en naar bruikbaar of niet bruikbaar. Irma en Floris gingen verder met het aansluiten van de computers die ooit geschonken zijn door Biblionet.

Mahalath en Iris zouden het ontbijt gaan halen bij Naomi, maar al wie er terugkwamen, geen Mahalath en Iris. Het bleek dus dat de begrafenis in volle gang was en iedereen moest daar korter of langer naar toe om afscheid te nemen van de overledene, dus ook het keukenpersoneel. Om een uur of tien kon er toch eindelijk ontbeten worden en daarna ging de hele groep met de materialen naar de school. Ondertussen waren Floris en Dick al onderweg naar Accra om daar de verloren tas met volleyballen op te halen bij Turkish Airlines. Sinds iedereen weer een goed bereik heeft, zijn we ook op de hoogte van de aanslag in Nice en de staatsgreep in Turkije, geen prettig nieuws natuurlijk.  De vraag was natuurlijk wel of de volleyballen uit Istanboel gekomen zouden zijn, maar dit bleek gelukkig geen probleem.

Begrafenis.

De rest van de groep werd op weg naar de school opgehouden door de begrafenis. Er bleek een dertigjarige vrouw overleden te zijn. Bij jonge vrouwen moet iedereen in rood en zwart gekleed zijn tijdens de plechtigheid, de kleuren van de Ashanti, Het lijkt een groot feest met een band, dansende en zingende en lachende mensen. Het schijnt dat er pas gehuild wordt als de kist wordt weggedragen, maar het duurt heel lang voordat het zover is. De mensen zijn zo vrolijk omdat de overledene in de hemel wordt opgenomen.

Bij oudere mensen wordt iedereen geacht in het zwart en wit te verschijnen.

Sorteren maar.

Na het korte bezoek aan de begrafenisplechtigheid gingen we naar de school en daar stonden echt zakken vol met materialen voor de verschillende groepen. We moesten dus kijken wat bruikbaar was en voor welke groep het bruikbaar was. Een hele klus! Jammer genoeg waren er een aantal puzzels niet compleet en sommige andere spelen waren te verouderd, maar uiteindelijk bleef er genoeg over om vele lokalen te vullen.

Sommige kinderen wilden direct al spelen, maar helaas.... het was hun vrije dag, dus we moesten ze steeds wegsturen. Monday you can play with it, als ze tenminste op de Compassionate Kids Int. School zaten.

Tussen de middag werden we weer getrakteerd op een heerlijke maaltijd en voor het eerst ook door een regenbui, waardoor de waterton weer een beetje gevuld werd. Gelukkig hoorden we vandaag ook dat maandag of dinsdag waarschijnlijk ook naar water geboord gaat worden en dat de waterpomp aangelegd wordt. De waterpomp waarvoor zoveel extra acties op touw zijn gezet in Delft. Het zou toch fantastisch zijn wanneer deze tijdens ons verblijf gerealiseerd zou kunnen worden.

Omdat de hoeveelheid materialen zo verschrikkelijk groot was, werd besloten om de sportspullen pas zondag uit te pakken.

Voldaan kon ook dag vier worden afgesloten. Het computerlokaal ingericht en de ontwikkelingsmaterialen gesorteerd. Even rust.