WAT EEN BELEVENISSEN

Dit verhaal wordt pas weer geschreven op woensdag 20 juli, want het internet op de school blijkt verschrikkelijk traag en er zijn diverse redenen waarom er niet voor een andere oplossing is gekozen om de blog bij te werken. In de eerste plaats blijkt het internetcafé op zondag gesloten, zodat Astrid en Nico onverrichterzake naar Koforidua waren gereisd. Gelukkig hebben ze samen met Iris nog wel wat manden kunnen scoren zodat de materialen goed over de klassen konden worden verdeeld, maar helaas is er op zondag niets anders te koop in Koforidua dan groente en kleding, met name schoenen.

Een andere reden waarom de blog niet bijgewerkt kon worden was het feit dat Irma en Floris even uit de running waren, waarover later meer.

Terug naar zaterdag. De hele zaterdag ging de begrafenis nog verder en uit een gesprek met de buurman bleek dat deze niet twee maar vier dagen duurt en altijd van vrijdag tot en met maandag. Gelukkig hoef je niet alle vier dagen aanwezig te zijn, maar elke dag heeft zo zijn doel.

Na een heerlijke maaltijd zijn we zaterdagavond met zijn allen naar de bar van Felicity gegaan, een ontzettend spontane Ghanese vrouw, die van de eerste tot de laatste minuut lacht en ook nog lekker bier en fris heeft, maar nooit genoeg om twee keer hetzelfde merk te kunnen drinken. Als ze dat wel doet, heeft ze niet genoeg voor andere gasten die komen drinken. Iris vroeg haar of ze ook een adres wist waar je Pito (gerstenbier) zou kunnen kopen. Ze wist een adres en zou ervoor zorgen.

We gingen heel laat naar huis (kwart over tien); alweer bekaf en wetend dat de dag weer vroeg begint met toeterende autoś, schreeuwende buren en kraaiende hanen. Om half zes is het alweer licht en begint het leven.

ZONDAG

Hoewel vroeg wakker, is toch iedereen rustig aan begonnen. Na het ontbijt is iedereen, behalve Astrid en Nico, naar de kerk gegaan. Dat wilde iedereen wel eens meemaken en met name een kerk waar veel muziek werd gemaakt. Dit bleek achteraf een katholieke kerk vlak bij de school te zijn. Toen de groep binnenkwam, keek iedereen om: Ẅelcome to our friends. Please step forward and introduce yourself.

Een maal voor in de kerk aangekomen zei de priester: "Will you please sing a song from your church. Gelukkig schoot Mahalath het lied "Geef mij je hand" te binnen. Samen met Marry zongen ze met de microfoon in de hand, zodat heel Adawso het kon horen. Ook de band viel gelijk in.

Opvallend was wel dat de mannen allemaal links moesten zitten de vrouwen rechts and guess what; de mannen zaten onder ventilatoren, de vrouwen niet. Bovendien waren er veel meer vrouwen dan mannen, wat ś avonds nog een leuke discussie met Naomi opleverde. Waar zijn de mannen? Hierop gaf ze diplomatiek geen antwoord, waardoor wij gingen raden:  They are babysitting, they are cleaning the house, they are sleeping.....   Grappig is nog wel om te vertellen dat enkele groepsleden die 's avonds door het dorp liepen, werden aangesproken met "Hello churchmembers".

Na de lunch zijn we verder gegaan met het inruimen van alle materialen. Heel veel kinderen wilden er gelijk alweer mee spelen, maar ze moesten echt wachten tot maandag. Inmiddels waren er door Dick ook plannen gemaakt om een sportdag te organiseren op maandag omdat dan de drilboor zou komen om de waterput te slaan. Morgen is echter een rekkelijk begrip en dat is gebleken, want inmiddels is het woensdag en de boor moet nog komen. Het verhaal gaat nu dat de boor zeker deze week nog komt. We zullen het zien.

Tijdens de nauwelijks nuttige rit van Iris, Astrid en Nico naar Koforidua bleek dat Iris een beetje misselijk was en naar later bleek was zij niet de enige. Sterker nog; zij is er nog goed vanaf gekomen, want de nacht van zondag op maandag was een groot drama voor acht van de twaalf groepsleden. Nu iedereen weer beter is, kunnen we rustig vertellen dat het een braak- en diarreenacht was, die tot gevolg heeft gehad dat enkele personen dagen waren uitgeschakeld. Het ergste was nog dat het toilet bij de buren niet open was en iedereen zich dus wel heel ongemakkelijk voelde. Sinds deze gebeurtenis zijn de hygiënische maatregelen aangescherpt en is het toilet bij de buren ś nachts open. Het blijft kamperen, met het verschil dat de toiletgebouwen een grotere ramp zijn dan op de meest eenvoudige camping in Europa.

MAANDAG

Op maandag gingen de gezonde groepsleden, Astrid, Nico, Iris en Mahalath naar de school. Gezonde Jenneke bleef als Floris Nightingale achter in het huis.

Hierdoor hebben ze wel het mooiste moment van de reis gemist, want wat waren de kinderen enthousiast toen ze alle nieuwe materialen zagen en niet allen de kinderen, maar ook de leerkrachten. Mahalath heeft bij de kleuters de kleine kring geïntroduceerd, Nico heeft in kleutergroep 2 het puzzelen geïntroduceerd, Iris coöperatieve werkvormen in groep 3, Astrid in de bovenbouw Bingo, bouwen met Lego, Mikado, Tangram en Domino. Verrassend voor de leerkrachten was wel dat alle kinderen tegelijk bezig waren. Als we in de groepen kijken zien we dat kinderen tijden niets doen, terwijl de leerkracht met iets anders bezig is. Ook gebeurt het regelmatig dat de leerkracht met twee of drie kinderen bezig is en de rest toekijkt. Neemt niet weg dat de leerkrachten heel geïnteresseerd zijn in nieuwe werkvormen en graag willen leren. Veel van het leren is ook nog mechanisch leren. Kinderen kunnen lezen, maar hebben geen idee wat ze lezen. Ze kennen de tafels (deels), maar hebben geen idee wat ze ermee kunnen en zo zijn er nog vele voorbeelden te noemen. Gelukkig zijn er een aantal leerkrachten die al heel erg proberen betrokken les te geven en vragen ons dan ook steeds hoe het onderwijs nog beter kan

Maandagavond hoefde de keukenploeg maar voor een klein deel van de groep te koken en werd het zelfs aan huis bezorgd. Het merendeel van de groep lag de hele dag op bed.

DINSDAG

Langzaamaan krabbelen er weer wat mensen op. Helaas had nu Mahalath een slechte nacht gehad, maar Dick, Tarah  en Marry knapten gelukkig weer op. Onze youngsters hebben het echter zwaar te pakken

Leuk is ook nog om te vermelden dat er gedurende onze hele verblijf een Ghanese en Nederlandse vlag worden gehesen op de school. Het was prachtig om te zien hoe de mannen ( Emmanuel sr, Emmanuel jr, Silvester en Daniël) bezig waren om de vlaggen te bevestigen aan twee stalen pijpen waar drie ijzeren ringen aan zaten. Uiteindelijk lukte het om via een soort spijkerpoepen met een lange stok een draad door het bovenste oog te laten zakken waardoor de vlaggen gehesen konden worden.

Hoewel we Mahalath nu misten, konden we toch weer vorderingen maken. Tarah heeft zich in de kleutergroepen zeer verdienstelijk gemaakt met coöperatieve werkvormen en heeft geplastificeerde kaarten meegenomen vanuit Nederland zodat de leerkrachten er de komende jaren mee aan de slag kunnen. Ze vinden het allemaal heel leuk om te zien en om mee te doen. Soms zijn de leerkrachten nog meer aan het werken dan de leerlingen en sommige puzzels blijken voor de leerkrachten best pittig.

Ook de andere groepen zijn goed bediend vandaag en in bijna alle groepen is er hard gewerkt en dat terwijl dat eigenlijk niet meer hoeft, want de kinderen hebben de laatste testen gehad en als wij weg zijn hebben ze vakantie. Als wij er niet waren geweest hadden ze al vakantie gehad, dus we moeten wel goed uitpakken ;-)

Op dinsdagmiddag werden Dick en Nico opeens verrast door de komst van Mr. Anthony Amakudzi Gameli, de voorzitter van de Ghanese Korfbalbond. Hij was speciaal gekomen voor een follow up ten aanzien van het korfbal in Adawso. Nico had voor de reis al contact met hem gehad en Dick met Theo van der Linden, de Nederlandse trainer die Ivoorkust en Ghana onder zijn hoede heeft. Met behulp van Anthony werden er een paar palen gemaakt, zodat korfbal woensdag geïntroduceerd zou kunnen worden. Met Emmanuel heeft hij de afspraak gemaakt dat er mobiele korven komen voor op het grote sportveld en er zal een team geformeerd worden van leerkrachten en andere belangstellenden uit Adawso. Anthony zal ervoor zorgen dat het korfbal verder van de grond komt in Adawso en ook dat er deelgenomen kan worden aan toernooien.

Na schooltijd zijn Jenneke, Nico en Dick nog heel lang bezig geweest om alle sportmaterialen uit te zoeken. Wat is er ontzettend veel. Emmanuel heeft dan ook gevraagd of het goed was om wat ballen en shirtjes, broekjes en schoenen te verdelen over andere scholen in Adawso. Natuurlijk vinden we dat een prima idee Ondertussen zoeken Emmanuel en Naomi sportschoenen uit voor Emmanuel en de kinderen van hun tweeën.

ś Avonds werd er weer een kleine maaltijd opgehaald door Marry en Nico, want het aantal eters was nog niet groot, maar toch namen de meeste groepsleden wel wat rijst. Het gaat de goede kant op.

WOENSDAG 20 JULI

Woensdagmorgen verscheen bijna iedereen weer aan het ontbijt. Alleen Maya is nog wat zwakjes, maar de rest gaat weer naar de school. Marry blijft als goede moeder deze keer achter als Florence Nightingale, maar wordt later afgelost door Mahalath, waardoor Marry ook voor het eerst haar ding kan gaan doen met de kinderen (zingen natuurlijk).

Ondertussen vragen de leerkrachten steeds adviezen aan ons en gebeurt er van alles Kinderen spelen in hoeken, ze worden voortdurend uitgedaagd en we proberen maar steeds alle kinderen in beweging te krijgen. Alle kinderen in beweging is trouwens wel een opgave, want de inloop duurt hier wel erg lang. De eerste kinderen zijn al rond zeven uur op school en de laatsten arriveren rond half tien. Wij gaan meestal na negenen naar de school, na het zingen van het volkslied en de andere rituelen en dan lopen we meestal op met de laatste kinderen. Volgens sommige van onze groepsleden doen in sommige klassen de kinderen in de tussentijd ook niets anders dan wachten.

Uit het verhaal lijkt het misschien alsof we ons ergeren, maar niets is minder waar. Leerkrachten en kinderen van de Compassionate Kids Primary School zijn ontzettend enthousiast en blij en doen zo fantastisch mee. En wat zijn het een leuke mensen, die Ghanezen. Ook naar ons toe blijven ze ontzettend leuk. We horen al bijna bij het dorp, we worden herkend en iedereen begroet ons uitbundig met Obruni, how are you?

Woensdag in de pauze hebben Dick en Nico ervoor gezorgd dat korfbal geïntroduceerd werd. Eerst hebben we veel kinderen leren doelen en daarna hebben we een demonstratiepartij gespeeld met een team van Dick en drie leerkrachten tegen een team van Nico en drie leerkrachten . Helaas op veel te lage korven, maar dat mocht de pret niet drukken. De hele school liep uit om de partijen aan te moedigen. Bij een doelpunt rolden de kinderen juichend door het gras en alle spelers werden luid toegejuicht. De Compassionateleerkrachten pikten het spelletje heel snel op; niet dribbelen, niet verdedigd doelen etc. Dat wordt wel wat. Zeker nu ze door Holly en Jenneke ook nog in prachtige sporttenues zijn gestoken.

ś Middags heeft Dick met de kinderen nog estafette gedaan en trefbal. Ook hiervoor was het enthousiasme heel groot. 

De afgelopen dagen heeft Astrid prachtige foto ś en filmpjes gemaakt in de klassen en deze opgeslagen op één van de computers van de Compassionate Kids School, zodat leerkrachten ze later ook nog eens terug kunnen kijken.

Morgen (Europese tijd) gaat er gesport worden op het grote sportveld en hebben we 's middags een teamvergadering waar we van alles uit gaan leggen en waar vragen gesteld kunnen worden. Dit laatste belooft ook nog spannend te worden, want dat zijn de leerkrachten niet gewend.

Als alles goed gaat, kopen Floris en Irma, die vandaag ook weer met de ICT aan de slag zijn geweest, morgen een extra antenne om het internetsignaal te versterken, zodat we binnenkort ook weer foto's op deze blog kunnen plaatsen.